متن نامه سهراب سپهری، به احمدرضا احمدی
ایران، مادرهای خوب دارد و غذاهای خوشمزه و روشنفکران بد و دشت‌های دلپذیر
«احمدرضای عزیز، تنبلی هم حدی دارد؛ این را می‌دانم ولی باور کن فکر تو هستم و سپاسگزار نامه‌هایت. من به شدت، در این شهر مانده‌ام؛ آن هم در این شهر بی‌پرنده و نادرخت. هنوز صدای پرنده نشنیده‌ام (چون پرنده نیست؛ صدایش هم نیست.) در همان امیرآباد خودمان، توی هر درخت نارون، یک خروار جیک‌جیک بود.